Cykl dualny to kilkadziesiąt rysunkowych portretów i autoportretów.
Portretowałyśmy się nawzajem na jednej kartce, nakładając rysunki na siebie.
Ta która była druga niejako "poprawiała" swój portret wzbogacając go o cechy pierwszej.

Zazwyczaj istnieje zasadnicza różnica zachodząca między stosunkiem każdego człowieka do własnej powierzchowności a jego stosunkiem do wyglądu wszystkich innych ludzi, choćby najbliższych. Wygląd własnego ciała, w szczególności twarzy interesuje w sposób bardziej pierwotny, głęboki, żywiołowy.
Ciekawi konfrontacja ze swoją podobizną, czy jestem podobna? Rysując każda z nas porównywała swoje wyobrażenie wzrokowe z wyobrażeniem jakie miała druga, oraz ostatecznie z wyobrażeniem cech wspólnych
i różnic. Trudno odciąć się od wyobrażenia przyswajanego przez lata, które ma mocne oddziaływanie na to co widzimy, dlatego w pewnym momencie istotnym było spróbować tę optykę zmienić i do zadania podejść na nowo, odkrywać i starać się nie "stereotypizować". Choć pozornie proste było ono mocno nacechowane emocjonalnie i intensywne, ale... przez to żywe.

Ważna wymiana między nami, dyskusja z obrazem ”siebie” i przekształcanie go na tą drugą, by
w konsekwencji z dwóch stworzyć jeden, wspólny mianownik. W pewnym sensie zanegowanie pierwszego rysunku doprowadziło
do zaprzeczenia obu. Równoważne z efektem, jeśli nie ważniejsze, było samo działanie, proces.
 

Podwójnych autoportretów powstało znacznie więcej.
Autoportret jest szczególny, bo "mój" i to trochę paradoksalne, bo to "odbicie".

Zmieniałyśmy też techniki i mieszałyśmy narzędzia.
Powstała również seria autoportretów podwójnych rysowanych bez patrzenia na kartkę oraz kombinacje technik.

 

​